Logeren bij een gastgezin: ‘‘Ach, waarom ook niet?’’

‘Wat is dit?’ dacht Soraya toen ze pontje ’t Kleine Veer zag. Het bootje met wandelaars en fietsers vaart over rivier de Vecht, naar Zwolle. Zoiets had ze nog nooit gezien. Gastvrouw Kitty nam haar in de eerste logeerweek mee naar deze bijzondere plek. Ze stelde haar voor aan de veerman en regelde een abonnement. In de maanden dat ze in Genne woonde, fietste Soraya regelmatig naar Zwolle en nam ze het pontje. “In de zomer sprak ik altijd toeristen op de boot en leek het wel vakantie.”

Zwolle

Toen Soraya zich bij Takecarebnb inschreef voor een gastgezin had ze één wens: een logeeradres in de buurt van Zwolle. Daar deed ze namelijk vrijwilligerswerk voor Amnesty International en had ze vrienden. Soraya: “Ik vond het moeilijk om steeds te moeten verhuizen en wachtte liever op een eigen huis. Maarja, dat kwam maar niet… Na vijf maanden dacht ik: ach, waarom ook niet?” Kort daarna werd ze gebeld door Takecarebnb: ‘We hebben een gastgezin voor je in Genne, 10 kilometer van Zwolle.’

Dorp

Ze ging eerst een keertje kennismaken en een nachtje logeren. Haar gastheer en gastvrouw waren Michiel en Kitty, gepensioneerd advocaat en dierenarts. ‘Genne is niet meer dan vier boerderijen en veel koeien,’ zeiden ze grappend over hun dorp. Zelf wonen ze in een boerderij, met een grote tuin, een hond en een poes. De buurman heeft een echte koeienboerderij. Soraya: “Ik vond Michiel en Kitty meteen aardig. Het zijn mensen die graag iemand willen helpen. Ze wilden ook echt dat ik Nederlands zou leren op de boerderij.” 

Koken

In de zomer ging ze in Genne wonen en kreeg ze een zelfstandige woonruimte naast de boerderij. Elke keer als Michiel en Kitty op pad gingen, kwamen ze eerst even bij haar buurten. Ze ging ook samen met Kitty naar Zwolle om te winkelen of naar het gemeentehuis om dingen te regelen. Soraya: “Soms kookte ik voor ze, want ik wist dat ze gek zijn op Iraans eten. Of zij kookten een Nederlandse maaltijd voor mij, zoals erwtensoep. Het was altijd gezellig, en ik had het gevoel dat het gewone leven weer begon.”

Taalles

Op de boerderij spraken ze alleen Nederlands, Engels praten was verboden. Michiel, die taalcoach is, gaf haar bovendien twee keer per week Nederlandse les. Soraya in het Nederlands: “Ik kan nu praten in het Nederlands, ik begrijp nu alles.” Lacht. In oktober vorig jaar begon ze met NT2-les op de hogeschool in Zwolle. Ze startte op A1-niveau en haalde een 9.6 voor haar examen. “Ik doe nu A2 en hoop daarna snel door te kunnen gaan met B1. C1 heb ik nodig om weer les te kunnen geven op de universiteit.”

Mening geven

Soraya haalde haar PhD Rechten in India. Daarna was zij in Iran acht jaar universitair docent Rechten en twee jaar hoofd van het Departement Rechtsgeleerdheid. De laatste jaren in Iran kwam zij steeds vaker op voor de mensenrechten in haar land. Omdat ze gevaar liep, vluchtte ze in 2018 naar Nederland. Soraya: ”Hier mag ik mijn mening geven. Ik kan als vrouw buiten fietsen zonder gevaar te lopen. Voor Nederlanders is dat normaal, maar voor veel mensen in de wereld niet.”

Stilte

Begin dit jaar kwam er een einde aan haar bijna dagelijkse fietstochtjes naar Zwolle. Na ruim zes maanden logeren in Genne kreeg ze een eigen huis. Soraya: “Ik moest in het begin enorm wennen. Drie jaar lang had ik elke dag mensen om me heen gehad. In mijn eigen huis was het vreselijk stil. De eerste weken miste ik de boerderij, de gesprekjes met Michiel en Kitty, de hond die elke dag naar me toe kwam.”

Chocola

Toen ze wegging, gaf ze haar gastheer en gastvrouw een kaartje en chocolaatjes en later stuurde ze een uitgebreide e-mail om ze voor alles te bedanken. Michiel en Kitty hadden haar zo goed geholpen. Soraya: “In het begin van het jaar hadden ze het druk met hun kinderen en kleinkinderen, maar toch belde Kitty me vaak: ‘Heb je alles, lukt het allemaal?’ Ik moet nu eerst leren voor een taaltoets op de hogeschool, maar daarna komen ze bij me langs en ga ik lekker voor ze koken.”

Dit verhaal is eerder gepubliceerd in VreemdelingenVisie februari 2022.