Archeologie
“Ik ben opgegroeid in Sanaa, de hoofdstad van Jemen. Met mijn zussen, broers en ouders woonde ik in een groot huis vlakbij het oude centrum. Na mijn bachelor in ecologie startte ik met een master archeologie en hielp ik mee bij archeologische opgravingen. Het heeft me altijd geïntrigeerd hoe samenlevingen zich ontwikkelen en ook weer verdwijnen.”
Vluchtelingenkamp
“In 2015 besloot ik te vluchten. Natuurlijk speelde de oorlog een rol, maar ik had ook familieproblemen. Daarover vertel ik liever niet. Ik liet alles achter me, alleen mijn diploma’s nam ik mee. Na een half jaar in Jordanië, ging ik naar Turkije en vervolgens naar Griekenland. Een jaar lang heb ik in vluchtelingenkamp Moria gewoond. Vreselijk was het er… Maar uiteindelijk lukte het me om met een vals paspoort naar Denemarken te vliegen. Vanuit Denemarken reisde ik door naar Duitsland. En op een nacht, ergens in maart 2019, kwam ik aan op Amsterdam Centraal.”
Vriendelijk
“De dag na aankomst meldde ik me in Ter Apel. De eerste weken waren lastig voor mij, want in die tijd verbleven in Ter Apel veel overlastgevers. Ze blowden en maakten lawaai. Gelukkig werd ik snel overgeplaatst naar het azc in Wageningen, waar ik me meteen veilig voelde. Het COA-personeel was vriendelijk en stelde me op mijn gemak. Ze leerden me mijn eerste woordjes Nederlands en hielpen me bij allerlei zaken, zoals het maken van ziekenhuisafspraken.”
Fietsen
“Een beveiliger bij de receptie heeft me zelfs leren fietsen. Ik moest een keer naar de dokter, maar was laat voor mijn afspraak. Daarom vroeg ik de beveiliger gehaast om een fiets. Hij pakte een kinderfiets zodat ik makkelijk met mijn voeten bij de grond kon. Omdat ik geen tijd had om na te denken, zette ik mijn voeten op de trappers, duwde mijn lichaam vooruit en hup, daar ging ik.”
Gemoedelijk
“Ik heb ook mooie herinneringen aan de landelijke Open azc dag. De sfeer was gemoedelijk en de bezoekers waren open en geïnteresseerd. Ik weet nog dat een van hen tegen me zei: ‘Jij. Ik. Wij zijn allemaal hetzelfde. We drinken hetzelfde water. We wonen in hetzelfde land en we kijken naar dezelfde lucht’. Die woorden maakten indruk op me.”
Taekwondo
“Toch voelde ik me in Wageningen soms ook wat somber. Vooral als ik terugdacht aan Jemen en aan mijn leven in Moria. De psycholoog in het azc leerde me een belangrijke levensles: ren niet weg voor je problemen, maar pak ze aan. Ze raadde me aan om lichaam en geest meer in balans te brengen. In Jemen deed ik taekwondo en dat heb ik in Wageningen weer opgepakt. Nog steeds doe ik elke ochtend mijn oefeningen op de keukenvloer.”
Stadsmens
“Sinds december woon ik in het azc in Amsterdam Nieuw-West. Ik heb een verblijfsvergunning en wacht nu op een woning. Als stadsmens ben ik hier het meest op mijn plek. Dit is Amsterdam, hier gebeurt het. Ook al is het op het azc-terrein meestal ontzettend rustig.”
Spelende kinderen
“Het azc bestaat uit twee delen: aan de voorkant liggen de schoolgebouwen, aan de achterkant is het woongedeelte. Alle activiteiten zijn in het schoolgebouw. Elke woensdag krijg ik er bijvoorbeeld schilderlessen. Hier is ook de informatiebalie waar ik terecht kan voor post en praktische vragen. Mijn appartement deel ik met zes andere vrouwen. We hebben een gezamenlijke keuken, douche en wc. Mijn slaapkamer deel ik met een Sudanese. Tussen de appartementen ligt een groenstrook waar veel kinderen spelen. Vaak kijk ik vanuit het keukenraam naar buiten, naar de spelende kinderen. Daar word ik vrolijk van. Ze herinneren me aan de kinderen in Moria, die ik Engels gaf.”
Top docent
“Ik wil zo snel mogelijk vloeiend Nederlands leren praten. Iedere week krijg ik vier dagen les van meneer Martijn in het hoofdgebouw van het azc. Hij is een top docent. Elke cursist geeft hij persoonlijke aandacht. Mij helpt hij veel met mijn uitspraak. Thuis sla ik snel mijn boeken weer open en luister ik naar Nederlandse muziek of naar het nieuws.”
Oudheidkundig museum
“Ik heb ook regelmatig een gesprek met mijn COA-casemanager. Eerst hadden we het veel over mijn asielprocedure, maar nu helpt ze me bij het vormgeven van mijn toekomst. Participeren is daarbij belangrijk en dat wil ik heel graag. Binnenkort ga ik als vrijwilliger in een restaurant tafels dekken en afruimen. En het liefst zou ik als stagiair aan de slag gaan in een oudheidkundig museum. Want met mijn casemanager heb ik ook mijn studieplannen besproken. Mijn doel is om volgend jaar te beginnen aan een master archeologie aan de Universiteit van Leiden.”
Spannend
“Ik ben zo blij dat ik in Nederland bouw aan een nieuwe toekomst. En tegelijkertijd vind ik dat ook heel spannend. Er komt zoveel op me af. Ik ben 35 jaar, niet oud, maar ook niet jong. En ik moet weer vanaf nul beginnen. Alles is nieuw: het land, mijn vrienden, de taal en ook mijn vriend.”
Fearless female
“De gele trui die ik nu draag, kocht ik vanwege de kleur, maar ik kan me ook goed vinden in de tekst die erop staat. Fearless female. In dit land zijn mannen en vrouwen gelijk. Hier voel ik me eindelijk mezelf.”
De Jemenitische Neven Al-Maqtari (35) is in maart 2019 alleen naar Nederland gekomen. Nu verblijft ze in azc Amsterdam. Ze heeft een verblijfsvergunning en wacht op een woning.
Dit verhaal is gepubliceerd in maart 2020.
